Baie dankie!!

Hallo allemaal,

We zijn inmiddels al weer ruim drie weken terug en bijna weer gewend aan alle dagelijkse beslommeringen. Aan het weer valt maar moeilijk te wennen. Maar, we kijken terug op een fantastische reis. Mooie omgevening, veel dieren (helaas geen luipaard gezien waarmee we de 'big five' compleet hadden kunnen maken) en superleuke reisgenoten.

Hierbijwillen wedan ook iedereen bedanken die via onze site ons gevolgd heeft tijens onze avonturen in Zuid Afrika, Namibië, Botswana, Zambia en Zimbabwe. Helaas hadden we weinig mogelijkheden om te internetten en duurde het telkens vrij lang voordat er weer een verhaal geplaatst kon woren. Sommige mensen werden hierdoor wat ongerust. Gelukkig was dat nergens voor nodig want met ons ging het prima.

We willen met name Ria, Lidy, John, Erik, Netty, Joke, Sandra, Sanne& Sander, Milian, Ingrid, Kristel, Ann, Eric, Caroline, Linda, Sazou, Marleen,Annie & Vincent, Charlotte, de Westrumpjes, Sandra, Jolanda, Luciënne, Mieke, Monique, Patricia, Jessica, Nell, Foukje en Wendy bedanken voor het plaatsen van een berichtje op de site. Super!!

Bedankt reisgenoten, mede dankzij jullie is het een reis geworden om nooit meer te vergeten!

Hiermee komt een einde aan deze site. Er zullen waarschijnlijk geen nieuwefoto's en verhalen meer geplaatst worden.

Baie dankie allemaal en hopelijk volgen jullie ons weer op een volgende reis (wanneer we weer gaan en waar naar toe is nu nog niet bekend, we gaan eerst nog nagenieten van deze reis)!!

Groetjes Janine, Veronique, Ingrid & Tat en Charlotte

Lusaka - Amsterdam

Blinde paniek!! We zouden uiterlijk om 5.30 uur vertrekken naar het vliegveld. Berna en David brachten ons weg, want die ochtend kwam hun nieuwe groep aan en gingen zij weer op weg naar Kaapstad. Inky had de wekker gezet, alleen niet helemaal op de juiste tijd. Toen Berna om 5.30 uur op onze deur klopte en vroeg of we wakker waren vloog iedereen dan ook overeind. Niet echt prettig wakker worden, maar uiteindelijk waren we in een kwartier klaar en konden we vertrekken. De hele reis had niemand zich verslapen en stonden wij steeds als eerste bij de truck en op de allerlaatste dag ging het dan toch nog bijna mis........ Toch fijn dat Berna langs kwam voor een wake-up call.

Onderweg hadden we geen tegenslagen, dus we waren ruim op tijd op het vliegveld. De nieuwe groep had veel tijd nodig om door de douane te komen, plenty tijd dus om afscheid te nemen. Het was toch wel erg leuk dat we elkaar nog konden uitzwaaien. Wel jammer dat we daarna amper tijd hadden om te ontbijten.
Gelukkig kregen we nog ontbijt in het vliegtuig: kip piripiri of iets met lamsvlees. Beetje vreemd als ontbijt, vooral omdat we later op dag sandwiches kregen. Vermoedelijk was het cabinepersoneel ook een beetje in de warrie.
Verder verliep de vlucht prima, voor Vero leek er alleen geen einde aan te komen. Maar eindelijk kwamen we toch op Schiphol aan en konden we snel naar huis.

Helaas, onze fantastische reis zat er nu echt op. Nu maar hopen dat we snel een reünie hebben bij Mark en Claudine in hotel Fawlty Towers.

Livingstone - Lusaka

Helaas helaas en nogmaals helaas, het einde van onze reis was nu toch echt heel dichtbij. Voor vandaag stond de busreis van Livingstone naar Lusaka op het programma. Met Vero ging het ondertussen steeds slechter, de vermoeidheid eiste z'n tol. Gelukkig hadden we gehoord dat de weg naar Lusaka inmiddels helemaal klaar was en dat scheelde veel reistijd. in plaats van 8 uur was het nu nog maar 6 uur.
De bus was prima, een mooie touringcar. Het rook binnen niet echt aangenaam, met name de zweetlucht van onze medereizigers was niet echt prettig. En na een lunch-stop kwamen veel mensen met gebraden kip de bus in. Bleegh! Niet echt aangenaam als je misselijk bent.
Uiteindelijk kwamen we aan in Lusaka.

Wat een gedoe bij dat busstation! Het was er vreselijk druk, alles en iedereen liep en reed door elkaar. We waren de bus amper uit of we werden belaagd door taxichauffeurs. Terwijl alle passagiers stonden te wachten op hun bagage die onder uit de bus moest komen (dit was op zichzelf al een chaotisch gedoe), probeerden al die taxichauffeurs ook nog klanten te winnen door zo hard en vaak mogelijk naar je te roepen. Bovendien liepen zetussen aldie wachtende passagiers met hun sleutels te zwaaien en probeerden er ook nog auto's langs te rijden. Wat een irritant gedoe zeg!

Uiteindelijk hadden wij al onze spullen en konden we aan de weg op Berna en David gaan wachten. En ja hoor, daar kwam onze Jabulani aangereden!! Wat fijn om weer in onze vertrouwde omgeving te zitten.
's Avonds zouden we eindelijk een echte braai houden, na wat boodschapjes konden we eindelijk op weg naar het hotal. We vonden Lusaka een erg vieze stad, werkelijk overal lag troep.
We hadden een huisje voor ons vijfen met buiten een braaiplaats. David was de braai-expert en het was inderdaad heerlijk!! Het was erg leuk om nog even gezellig met Berna en David een (kort) avondje door te brengen.

Zimbabwe

De ziekenboeg was vandaag eindelijk leeg. Dat was uitermate prettig, vandaag gingen we namelijk naar Zimbabwe om de waterval eens van die kant te bekijken.
Het oorspronkelijke plan was om hier met de fiets naartoe te gaan. Dit was wel een rit van 20 km, maar ach, dat vonden we niet zo'n probleem. In verband met onze veiligheid werd dit ons echter ten zeerste afgeraden door Berna en David. En braaf als wij zijn, hebben we naar ze geluisterd en zijn we met de taxi naar de grens gegaan.
Uiteraard moesten we weer eens een formulier invullen en kregen we weer wat stempels in ons paspoort. Wel grappig om de ID-bewijzen van de Zambianen en Zimbabwanen te zien. Ze hebben een groot vel dun papier met een pasfoto en dat is het. Aangezien ze daar veel tussen beide landenheen en weer gaan, staan die velletjes helemaal propvol met stempels. Verder is het ook niet fraudegevoelig ofzo.............

Nadat we Zambia hadden verlaten moesten we een behoorljik stuk door niemandsland lopen voor we bij de grens met Zimbabwe waren. Onderweg liepen we over de brug die we al eerder vanaf Zambia hadden gezien. Van dichtbij was hij toch een stuk kleiner dan we dachten. Vlak na de grens was al de ingang naar de waterval.
Het was ook hier weer erg mooi, er stroomde inderdaad veel meer water dan aan de Zambiaanse kant. We werden nu al aardig nat, hoe zou het zijn als de waterval op volle sterkte is? Het was hier ook veel groener dan in Zambia, er was zelfs een stuk tropisch regenwoud! Als je 100 meter van de waterval vandaan liep, was het al weer een droge dorre bende. Dat was wel heel apart om te zien.
Ondanks de extra kosten voor visum, entree etc. waren we toch erg blij dat we dit mooi nog hadden meegepikt.
Dit was onze laatste dag in Livingstone, dus 's avonds was het de hoogste tijd om de tassen in te pakken.

Livingstone

Met Charlotte ging hetweer een stuk beter, Janine was maar heel iets opgeknapt, dus die bleef nog de hele dag in bed. Charlotte kon gelukkig wel mee, want we gingen relaxen bij de luxe swimmingpool!
Maar eerst gingen Inky en Vero nog naar de kapper. Dat was op Bali een enerverende bezigheid geweest, dat wilden ze hier ook wel eens proberen. En er was niks spannends aan! De salon was meer een ontmoetingsplek voor van alles en iedereen, dan dat er veel geknipt werd. Ze hadden ook maar 1 kapster, maar die deed het prima. De dames lopen er weer lekker gekortwiekt bij.
Het zwembad was heerlijk en ook de lunch hier smaakte weer prima.

Na de lunch wilden we nog even relaxen op de ligbedjes, de rust werd echter wreed verstoord. Er renden wat zebra's achter ons langs! En die waren nogal humeurig, ze waren steeds naar elkaar aan het schoppen. Wij werden er juist niet humeurig van, we vonden het wel geestig dat ze zo over dat luxe gras renden.

Livingstone

Helaas waren Charlotte en Janine nog steeds ziek.
We hadden afgesproken om vroeg op te staan, zodat we onze groep toch konden uitzwaaien. Dat was echt een verrassing voor ze! Ze vonden het hartstikke leuk. Onze grote Vlaamse vriend Mark kwam al weer direct naar ons toe om ons te omhelzen en zoenen.
En tsja, toen gingen ze toch echt weg. Claudine (vrouw van Mark) zat al in de bus, maar kwam er toch nog een keer uit voor een extra dikke pakkerd en hug. Zo lief!! We stonden toch wel een beetje met een brok in onze keel toen de truck wegreed met al die zwaaiende mensen die uit het raam hingen.
Onze super geweldige fantastische gezellige fijne groep was nu toch echt weg.
Het plan was om naar Zimbabwe te gaan om de waterval vanaf die kant te bekijken. Vanwege de zieken hebben we dat uitgesteld en zijn Ingrid, Tat en Vero naar de stad gegaan om te internetten, boodschapjes te doen en souvenirs te scoren. Inky had super onderhandeld, Vero had enorme blufpoker gespeeld om haar horologe te ruilen voor een houten stoeltje. Was niet helemaal gelukt, de lessen van David zijn blijkbaar nog niet bij iedereen goed geland.
‘s Avonds gegeten in een echt Afrikaans restaurant. Hier stond een jongen op een Afrikaanse soort van xylofoon te spelen. Het klonk best goed, beetje jammer alleen dat hij de hele avond hetzelfde liedje speelde. En dan was hij net begonnen aan een ander nummer, riep iemand vanaf het trottoir een verzoeknummer en hup, hij ging gelijk weer over op hetzelde liedje dat hij de hele tijd al speelde.

Livingstone

Wat een heerlijkheid, we konden uitslapen!!! Pas om 10.30 uur werden we opgehaald voor de helicoptervlucht over de Victoria waterval. In totaal gingen 12 mensen uit onze groep deze vlucht maken.
De vlucht duurde maar een kwartier. De mensen die aan de linkerkant zaten hadden mazzel, de piloot liet vooral vanaf die kant de waterval zien. En het was fantastisch!!! Hoewel er nu weinig water valt vanwege de droogte, zag het er toch prachtig mooi uit. Gelukkig zat Vero links achterin, dus de vlucht staat mooi op de video.
Hierna zijn we noglangs de waterval gelopen. Ook dit was erg mooi. Aan de Zambiaanse kant valt het minste water, maar nu konden we heel goed de enorme rotspartijen zien die er onder liggen.
Het was tijd voor lunch en we zagen een bordje richting een hotel. Mwaaaaaa, hoe fijn was dat! Een heel luxe hotel met een ENORM fijn zwembad. We besloten ter plekke dat we hier nog een dagje naartoe zouden gaan om te relaxen.
Na de lunch zijn wij terug gegaan naar het hotel om bij ons kleine zwembadje te gaan liggen. Dit was niet echt een rustgevende belevenis, het stikte hier van de mieren!!
Aangezien dit onze laatste avond samen met de groep was, zijn we nogéén keer met z’n allen samen gaan eten. Het was zoals altijd hartstikke gezellig en het eten was ook heerlijk. Hanneke (één van de groepsleden) hield een fantastische speech om Berna (onze reisbegeleider) te bedanken.
Namens ons heeft Inky ook nog wat gezegd. Ze vertelde dat dit onze eerste groepsreis was en dat we vantevoren best een beetje zenuwachtig waren over hoe het zou gaan. Vooral toen we op de site van Baobab de leeftijdsopbouw van de groep hadden gezien……….Maar dat we het vanaf dag 1 fantastisch hebben gehad met de groep en dat we het jammer vonden dat al onze nieuwe pappa’s en mamma’s ons gingen verlaten. De reactie vanuit de groep was dat zij blij waren dat ze eindelijk zonder kinderen op vakantie gingen, totdat ze de leeftijdsopbouw van de groep zagen……..
Bij terugkomst in het hotel hebben we uitgebreid afscheid van iedereen genomen, er werd wat afgezoend en omhelst. We hadden gezegd dat wij de volgende ochtend lekker gingen uitslapen als zij in alle vroegte moesten vertrekken. En dat hadden we blijkbaar erg overtuigend gebracht……..
Het leuke nieuws was dat we in Lusaka Berna en David nog gaan zien. Als wij daar aankomen zitten zij in hetzelfde hotel, omdat de volgende dag een nieuwe groep aan komt. Hoe leuk is dat!!! We hebben dus een braai-afspraak gemaakt.

‘s Nachts werd Janine ziek, ze moest behoorlijk overgeven en had flinke diarree. En ook Charlotte had erg opstandige darmen, gelukkig was zij er iets minder slecht aan toe dan Janine.

Kasane - Livingstone

De dag begon heel erg vroeg, we gingen namelijk een game-drive maken. We hoopten een cheetah te zien, dan was de Big Five compleet. Gelukkig waren we dit keer weer gezellig alleen met onze fijne eigen groep. Het eerste stuk reden we langs de rivier, we zagen veel dezelfde dieren als gisteren op de boot. Dat was Janine een beetje zat, dus vroeg ze vriendelijk aan de chauffeur of we nu op zoek konden gaan naar leeuwen en cheetahs. Helaas lukte dat uiteindelijk niet, Big Five is dus niet gelukt. We hadden wel een fantastische uitsmijter. Vlak voor de auto stak een kudde olifanten de weg over, op zo'n 3 m voorons! Super gaaf! En ondanks hun omvang lopen ze heel zachtjes. Je hoort ze niet. Na het ontbijt gingen we op weg naar de grens met Zambia. Dat was een hele belevenis.
We moesten met een ferry oversteken. Nou is dit geen enorm grote boot, sterker nog, er is slechts plaats voor 1 vrachtwagen en 2 auto’s. En nog wat voetvolk. Op de kade aan de kant van Botswana was het een drukte van belang. Veelmensen met allerlei spullen die ze in Botswana hadden gekocht en die dat mee wilden nemen naar Zambia. Stapels met TV’s, dvd-spelers, dikke dekens (het is hier het hele jaar bloedheet!!!!), kilo’s toiletpapier, noem maar op. Uiteraard zat er totaal geen logica in de volgorde van wie er eerst op de boot mocht. Zodra de ferry aanlegde begon iedereen te rennen en toeteren, één en al chaos. Gelukkig had David vaker met dit bijltje gehakt, hij drukte onze truck er zo tussen.
De overtocht zelf duurde slechts 5 minuten, we dachten nog dat het allemaal erg soepel ging. Totdat we bij de feitelijke grensovergang kwamen………….
Het regelen van de visa was zo gepiept. David moest echter langs 5 verschillende kantoortjes om van alles te regelen. Ach en die mensen hadden uiteraard totaal geen haast. Lekker telefoneren met het thuisfront, beentjes op het bureau en de klant rustig aan het loketje laten wachten. Dan hadden ze aan David een slechte, want die was hier totaal niet van gediend. Maar al met al heeft het toch zo’n 1,5 uur geduurd. Stond er ook nog een enorme vrachtwagen in de weg, de chauffeur wilde pas aan de kant gaan toen David de politie er bij wilde halen.
Eindelijk konden we doorrijden en waren we snel in Livingstone.
‘s Avonds hadden we de hele truck voor onszelf. Aangezien wij buskaartjes moesten regelen voor de rit van Livingstone naar Lusaka ging David met de truck met ons mee. Hij wist namelijk precies welke busmaatschappij we moesten nemen. Daarna heeft hij ons ook nog wat van de stad laten zien. We vonden het zo druk! Je zou haast denken dat we inmiddels echte woestijnmensen zijn geworden, gewend aan ruimte en rust. Ondertussen kregen we ook nog een cursus afdingen van hem.